Ein Fest für alle Heiligen, für bekannte und unbekannte. Vielleicht haben wir zu ganz bestimmten Heiligen aus dieser Vielzahl eine besondere Beziehung, zum Beispiel zu unseren Namenspatronen. Heilige sind Menschen, die sich bemüht haben die Botschaft Jesu in Wort und Tat ins gelebte Leben umzusetzen. Sie sind für uns Vorbild und Fürsprecher. Zu Allerheiligen feiern wir jene Verstorbenen, die schon ihre Vollendung erlangt haben.
Zu Allerseelen gedenken wir auch der Verstorbenen, aber deren , die in irgendeiner Weise der Reinigung bedürfen, und in diesem Vorgehen können und sollen wir ihnen helfen. Das tun wir im Gebet, wir gedenken unserer Verstorbenen im allerheiligsten Messopfer. Außerdem sind Blumen und Lichter am Grabe auch Ausdruck unserer Verbundenheit mit den Heimgegangenen und des Glaubens daran, dass sie unsere Hilfe bedürfen.
Wir denken und beten für unsere Verstorbene. MAr
Josef von Eichendorff „Vorbei“
Das ist der alte Baum nicht mehr,
Der damals hier gestanden,
Auf dem ich gesessen im Blütenmeer
Über den sonnigen Landen.
Das ist der Wald nicht mehr, der sacht
Vom Berge rauschte nieder,
Wenn ich vom Liebchen ritt bei Nacht,
Das Herz voll neuer Lieder.
Das ist nicht mehr das tiefe Tal
Mit den grasenden Rehen,
In das wir nachts viel tausendmal
Zusammen hinausgesehen. –
Es ist der Baum noch, Tal und Wald,
Die Welt ist jung geblieben,
Du aber wurdest seitdem alt,
Vorbei ist das schöne Lieben.
Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny
Co łączy te dwa następujące po sobie dni? W tym czasie wspominamy i czcimy zmarłych. W uroczystość Wszystkich Świętych oddajemy hołd tym zmarłym, którzy doszli do celu przez świadome, ofiarne i konsekwentne życie chrześcijańskie. Drugorzędną sprawą jest, czy Kościół uznał ich oficjalnie za świętych, czy nie, ponieważ w ten dzień czcimy także rzesze anonimowych świętych, prawdziwych świętych dnia codziennego. Natomiast w Dzień Zaduszny wspominamy tych zmarłych, którzy z jakiegokolwiek powodu potrzebują jeszcze „oczyszczenia”. W tym możemy im pomóc. W Dzień Zaduszny nasze myśli biegną do naszych bliskich zmarłych. To czas refleksji tęsknoty za tymi, którzy odeszli. Prawdopodobnie te uczucia kierowały poetą, gdy pisał poniższe strofy.
Minęło
Joseph von Eichendorff, tłum. o. Joachim Dyrszlag OFM, 8.12.2007 r.
To nie jest już to drzewo wiekowe,
Które tu jeszcze wtedy stało,
Zeń widziałem przez morze kwiatowe
Słonecznej krainy niemało.
To już nie ten las, co bardzo wolno
Z góry tam szumiał ku dolinom,
Gdym w noc od kochanej wracał konno
W sercu z nowych pieśni lawiną.
To już nie ta równina głęboka,
Gdzie jelonki, sarny się pasły,
Którą tysiąckroć razem o zmroku
Widzieliśmy, gdy światła gasły.
Jest jeszcze drzewo, las i dolina,
Wszystko jest młode od zarania,
Lecz twa posunęła się godzina,
Minął czas pięknego kochania.
