Der Franziskaner, Bruder Vinzent Roman Grzyska OFM ist am 14. September 2018 um 9.50 Uhr in Breslau gestorben. Bruder Vinzent war 94 Jahre alt.
Der Verstorbene stammte aus Ruda (Ruda Śląska) – Halemba in Oberschlesien, im Jahre 1950 ist er in die St. Hedwig-Provinz des Franziskanerorden eingetreten, im Jahre 1956 hat er das ewige Gelübde abgelegt. Bruder Vinzent war mit der deutschen Gemeinde in Breslau sehr verbunden. Seitdem er in das Kloster Breslau-Carlowiz versetzt worden ist, interessierte er sich lebhaft für die deutsche Seelsorge. Wir haben ihn zu unseren gemeinsamen Geburtstagsfeiern eingeladen; so lange er noch konnte, kam er gern. Leider hatte er immer häufiger in den letzten Jahren Probleme sich zu bewegen. Trotzdem ging er mit zwei Stöcken langsam den Klosterkorridor entlang und sagte dabei: „wenn ich aufhöre zu gehen, dann gehe ich niemals mehr“. Wir staunten über seine Ausdauer.
Viele Stunden täglich verbrachte er in der Klosterkapelle beim Gebet und Betrachtung.
Am 16 Juli 2009 haben wir Bruder Vinzent zu Bibelstunde eingeladen, er erzählte über sein Leben im Franziskanerorden. Besonders interessant war sein Wirken im Heiligen Land.
Die Trauerfeier für den verstorbenen Bruder Vinzent findet am Dienstag den 18. September 2018 in der St. Antoniuskirche in Breslau statt.
Zmarł brat Wincenty
Brat Wincenty, senior naszej Prowincji św. Jadwigi, znany, szanowany, podziwiany i lubiany, długoletni pracownik w Kurii Generalnej w Rzymie i misjonarz w Ziemi Świętej zmarł we Wrocławiu-Karłowicach 14 września 2018 roku w święto Podwyższenia Krzyża Świętego.
Brat Wincenty Roman Grzyska urodził się 5 października 1924 roku w Rudzie Śląskiej-Halembie jako syn Franciszka i Marii z domu Gajda. Publiczną szkołę powszechną stopnia trzeciego ukończył w roku 1938 w Halembie. Po ukończeniu szkoły wstąpił do Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej. Do sierpnia 1943 roku pracował w gospodarstwie ojcowskim. W roku 1943 został zwerbowany do wojska. W lutym 1945 roku został ranny na froncie wschodnim. Po pobycie w szpitalu zwolniono go z dalszej służby wojskowej. Wkrótce zgłosił się do Polskiego Obozu Repatriacyjnego, aby móc jak najszybciej powrócić do ojczyzny. Z początkiem kwietnia 1946 roku przyjechał do domu rodzinnego i pracował w gospodarstwie.
Na głos powołania franciszkańskiego w 1949 roku zgłosił się jako kandydat do Zakonu Braci Mniejszych. 23 listopada 1950 roku został przyjęty do III Zakonu w Komisariacie św. Jadwigi (dopiero od 1972 roku nasza jednostka administracyjna Zakonu z Komisariatu stała się pełnoprawną Prowincją św. Jadwigi). Brat Wincenty został przyjęty do nowicjatu w 1951 roku we Wrocławiu, profesję czasową złożył w 1952 roku, natomiast profesję uroczystą w 1956 roku w Kłodzku.
W klasztorze we Wrocławiu w latach 1949-53 zajmował się gospodarstwem i był odpowiedzialny za transport. W klasztorze w Kłodzku w latach 1954-61 również pracował na gospodarstwie i jako klasztorny zaopatrzeniowiec. Następnie w klasztorze w Raciborzu od 1961 do 1964 roku był furtianem i gospodarzem. Wierni w Raciborzu-Płoni wspominają go po dzień dzisiejszy. Znaczący był jego pobyt w klasztorze na Górze Świętej Anny od 1964 do 1969, gdzie br. Wincenty był furtianem i kancelistą.
W 1966 roku zwrócił się do ministra prowincjalnego o. Bertolda Altanera z prośbą o pozwolenie na wyjazd i pracę w misji zagranicznej. Prawdopodobnie myślał o Afryce. Jednak Opatrzność Boża zadecydowała inaczej. Ze względu na braki personalne br. Wincenty musiał czekać na spełnienie swojej prośby do roku 1970, kiedy to został skierowany do Rzymu. Krótko pracował w Bibliotece Głównej Papieskiego Ateneum Antonianum. Przez osiemnaście kolejnych lat w Kurii Generalnej Zakonu w Rzymie był odpowiedzialny za fotokopiarki i pralnię. 18 grudnia 1988 roku skierowano go do Kustodii Ziemi Świętej. Najpierw w 1989 roku przebywał w klasztorze w Kanie Galilejskiej, skąd po kilku dniach przeniesiono na górę Tabor, gdzie był zakrystianem i asystentem sanktuarium. Od roku 1992 pełnił zadania przełożonego domu zakonnego i dyrektora „Casa Nova”, czyli Domu Pielgrzyma na górze Tabor.
Na kapitule Kustodii Ziemi Świętej w 1992 roku wybrano go na członka rady kustodialnej (odpowiednik naszego definitorium) w grupie słowiańskiej, a w 1995 roku został wybrany na drugą kadencję, którą zakończył 6 lipca 1998 roku. Nadal mieszkał na górze Tabor, gdzie od 1992 roku pełnił posługę przełożonego klasztoru i dyrektora Domu Pielgrzyma.
9 lutego 2006 roku wrócił do swej ojczystej Prowincji św Jadwigi. Mieszkał, modlił się i pracował w klasztorze we Wrocławiu-Karłowicach. W naszej wspólnocie dawał dowody swej pobożności, pogody ducha i wielkiej cierpliwości w znoszeniu choroby. Pochowany został 18 września 2018 roku na cmentarzu klasztornym we Wrocławiu.
MAr
